Goed, ik ben weer redelijk in de juiste stemming. Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen kwam het hormonale monster in mij los. Maar dat had een aantal goede redenen. Écht waar. En aangezien ik niet gauw een blad voor de mond neem en jullie juist in alle eerlijkheid wil vertellen hoe ik deze zwangerschap (en alles daar om heen) ervaar, dacht ik waarom niet ook delen hoe ontzettend blij ik ben met mijn ziekenhuisopname. Je voelt het sarcasme?
Dat mensen fouten maken wordt (door de meeste mensen) geaccepteerd, maar dat ziekenhuispersoneel fouten maakt ligt toch een stuk gevoeliger. Ik bedoel ik begrijp dat ook ziekenhuispersoneel bestaat uit (een soort) mensen en dat ook zij fouten kunnen maken, maar alsjeblieft doe dit niet bij mij. En oké, ik bedoel niet al het ziekenhuispersoneel want ik heb genoeg vriendinnetjes die zorgen voor mensen zoals ik in het ziekenhuis, maar ik heb het even over het personeel dat mij de afgelopen dagen heeft behandeld.
Ik heb het over de gynaecoloog die mij raar aan zat te kijken toen ik aangaf dat mijn buik toch wel erg rare vormen begon aan te nemen zonder dat vruchtwater. Ik denk dat ik mijn buik toch iets beter ken dan jij, niet? Ik heb denk ik wel vijf keer aangegeven dat ik het gevoel had dat mijn babytje niet zo veel vruchtwater meer over had, niet zo gek met die eeuwige lekkage, maar zij was natuurlijk arts en ik gewoon een zeikende patiënt. Ik moest vooral m’n mond even houden en haar aan het werk laten. Dus dat deed ik. Ik zeurde net zo lang door tot ik een extra echo kreeg en wat bleek? Ik had arts kunnen worden, want inderdaad de hoeveelheid vruchtwater was toch wel veel minder dan ze hadden verwacht. Maar ik moest me vooral niet druk maken. Dit kon prima horen bij mijn “ziektebeeld”, whatever that may be.
Ik heb het nogmaals over de gynaecoloog die na de extra echo toch nog even al mijn gegevens wilde dubbel checken om vervolgens bij me terug te komen met de conclusie dat ik een bacterie had waar ik gelijk een antibiotica kuur voor zou krijgen. Toen ik vroeg hoe ze deze bacterie hadden gevonden gaf ze aan dat ze dit zagen aan mijn urine. Vond ik knap aangezien ik in de afgelopen week nul keer urine heb moeten inleveren. Je begrijpt dat ik mijn sarcasme niet kon onderdrukken en haar wel op een super vriendelijke manier moest vertellen dat niemand urine had afgenomen bij mij. Je had haar blik moeten zien, priceless. Je raadt het vast al, ze ging anders nog een keer mijn gegevens dubbel checken, want dubbel checken was niet voldoende. Meid, drie keer is scheepsrecht. Ik zie je zo. Wat bleek? Ze hadden zitten kijken naar gegevens van ZES hele jaren geleden. Gaat het?! Had ik dus bijna een kuurtje te pakken voor niks. Zei je toch dat ik arts had moeten worden.
Dacht je met die artsen alles gehad te hebben blijkt ook dat team schoonmaak weinig zin meer in het leven heeft. Ik heb jullie al eerder verteld hoe fan-tas-tisch de kamers in het Flevoziekenhuis zijn ingericht, maar jullie weten vast nog niet hoe veel (kast)ruimte er is op een driepersoonskamer? Mijn bed stond dus naast een raam, hartstikke prima. Lekker uitzichtje. Maar mijn kast bevond zich aan de andere kant van de kamer op ongeveer een halve meter afstand van het bed naast mij, met daar tussen een nachtkastje op wielen. Nu beslaat mijn buik al bijna een halve meter, dus was het een mission impossible om mijn spullen in zo’n kast te dumpen. Ik had besloten dat de grond naast mijn bed ook prima als kast kon fungeren. Mevrouw hoofd schoonmaak was het echter niet met mij eens. Dat kon ik zien aan haar hoofd toen ze het raam naast mijn bed wilde schoonmaken. Ik vroeg nog aardig “Lukt het mevrouw? Zal ik anders even mijn spullen verplaatsen?” Want ja, maakt het uit dat ik 34 weken zwanger ben. En maakt het uit dat je me kan vergelijken met de Niagra Falls. Als ik het leven van hoofd schoonmaak makkelijker kan maken, dan doe ik dat. Waar je op zo’n moment verwacht dat het antwoord “Ja graag of Nee joh ben je gek” zou zijn kreeg ik gewoon een vlammer van een tekst. Dat het helemaal niet ging zo. Dat ik mijn spullen moet stoppen waar het hoort, in die kast van 1 bij 1 op 50 centimeter van het bed van m’n buurvrouw vandaan. Daar kwam dus dat hormonale monster vandaan.
Nu kan ik lachen om deze gebeurtenissen hoor. En weet je waarom? Omdat ik dit type vanachter mijn eigen eettafel, met mijn eigen karamel koffie en heel veel snoep in mijn buurt. Na een week in het ziekenhuis te hebben doorgebracht ben ik weer lekker thuis en wat ga ik daar van genieten! Ook al moet ik elke dag terug naar het ziekenhuis voor alle controles, het boeit me geen stekker. Het aftellen is begonnen. Over 14 dagen word ik ingeleid. Maar wie weet besluit ons meisje uit haar zelf eerder te komen. Tot het zo ver is houd ik jullie gewoon lekker op de hoogte. En laten we hopen dat het hormonale monster in het ziekenhuis is achtergebleven anders krijgt Borai het wel erg zwaar. Mocht ik weer worden opgenomen dan ga ik of bevallen of heeft Borai een manier gevonden om mij weer op te laten nemen 😉
1 comment
[…] Momlife […]