Borai en ik gingen afgelopen donderdag ochtend naar de verloskundige voor de inmiddels niet meer zo spannende tweewekelijkse controle. We hoorden het hartje van onze baby luid en duidelijk kloppen, mijn bloeddruk was weer top en we hadden de bevalling inmiddels al voor besproken. We waren er klaar voor. Een soort van tenminste.
Ik voelde me die dag best fit en besloot wat credits te scoren bij mijn moeder en oma. Even een gezellige vrouwen dag: boodschapjes, winkelen & als afsluiter een lunch (want mijn dag stopt inmiddels vanaf 13.00 uur, daarna ben ik KO). Na de lunch voelde ik mijn energie level dalen naar het vriespunt en besloot ik even te gaan tukken. Want ja dat is geoorloofd als zwangere vrouw. Toen ik twee uur later wakker werd was het boxspring matras veranderd in een waterbed (verdere specifieke details zal ik jullie besparen – tenzij jullie het écht willen weten natuurlijk) en belde ik in paniek de verloskundige. Mijn angst werd bevestigd: ik had gebroken vliezen. En dat met 34 weken en 1 dag. Er ging van alles door mijn hoofd. Hoe kan dit gebeuren tijdens mijn slaap?! Mijn verlof van werk is nog niet in gegaan en ik moet nog van alles afsluiten?! We hebben nog geen eens alle babyspullen in huis?!
Ik had weinig tijd om verder na te denken over alle vragen die door mijn hoofd spookte. We moesten naar het ziekenhuis en ik moest me klaar maken voor de bevalling. Dat dacht ik toen tenminste. In het ziekenhuis werden de baby en ik uitvoerig gecheckt en toen bleek dat alles verder in orde was mocht ik naar mijn kamer. Een bed met uitzicht kan ik je vertellen. Aan de ene kant kijk ik uit op twee kamergenoten en aan de andere kant op de rest van het ziekenhuis. Die kamergenoten zijn gezellig hoor, maar verder is dit natuurlijk verschrikkelijk. Waar ik dacht dat je na het breken van je vliezen binnen 24 uur moet bevallen blijkt nu dat mijn bevallingskennis niet helemaal on point is. Als je vliezen breken tussen week 34 en week 37 is het namelijk de bedoeling dat je niet bevalt. Dat helpen doen de artsen alleen na week 37. Heb ik dus even pech.
Nu heb ik hier inmiddels al vijf nachten doorgebracht, nachten waarin ik meer Netflix dan dat ik slaap, lig ik elke dag aan de ctg om de hartslag van de baby in de gaten te houden en moet ik verder maar afwachten tot de weeën opkomen. Het zou dus zomaar kunnen dat ik drie weken lang rond loop met gebroken vliezen. Dat betekent drie weken lang bedrust en buikkrampen waar je geen moer mee opschiet. Het feit dat ik alleen maar plat kan liggen betekent trouwens ook weinig goeds voor mijn haar (zie foto). Aan de andere kant, wie weet wordt de Jungle Hair Trend helemaal een ding deze zomer, dan ben ik vast een icon. Nu ik dit schrijf merk ik dat het hormonale monster in mij steeds meer naar boven komt en dat ik beter even kan stoppen. Wordt vervolgd!