Het zal jullie vast niet zijn ontgaan dat Alix vorig weekend alweer één jaar is geworden 🙂 Zo’n eerste jaar vliegt dus echt als een malle voorbij en ik had maar weinig tijd om echt stil te staan bij het verloop van de zwangerschap en de bevalling. Ik gaf mezelf hier gewoon geen tijd voor en om eerlijk te zijn was ik ook bang voor wat het met me zou doen. Toen ik met 34 weken in het ziekenhuis werd opgenomen heb ik mezelf vaak genoeg afgevraagd of ik dit zelf had kunnen voorkomen. Of ik iets tijdens de zwangerschap anders had kunnen doen of anders had willen doen?
Het nieuws gedeeld na 9 weken
Al vanaf week 9 had ik mijn werk ingelicht over de zwangerschap. Ik was voor de tweede keer in korte tijd doodziek en kon niet anders dan opgekruld in m’n bed gaan liggen met een emmer naast me als m’n nieuwe bestie. Ik dacht dat het mega raar zou overkomen op de werkvloer dat ik “weer” ziek was en dus besloot ik ze maar alvast in te lichten over de growing mini-me. Iets dat ik eigenlijk anders had willen aanpakken, want vanaf het moment dat ik dit deelde werd ik bang dat ik te voorbarig was geweest met het delen van het nieuws en de zwangerschap nu niet goed zou verlopen. Misschien een beetje bijgeloof van mijn kant, maar ik was bang om dingen te jinxen. Ergens zweefde de 12 weken grens constant door m’n hoofd, al weet ik nu na veel ellende om mij heen dat ook een positieve 12 weken echo niets hoeft te zeggen…
Harde buiken genegeerd
Ik zal nooit vergeten dat ik met m’n moeder in de stad liep met een buikje van rond de 20 weken en ik ineens krom trok van de buikpijn. Het was een helse stekende pijn die ik niet eerder had meegemaakt. Mijn moeder voelde aan mijn buik en zei dat ‘ie keihard was. Ik belde de verloskundige en die stelde me gerust. Ik voelde de baby nog steeds goed bewegen en al mijn metingen waren kort daarvoor nog helemaal prima in orde. Ik had waarschijnlijk gewoon te veel gelopen die dag en moest mezelf wat meer rust gunnen. Rust nemen dat deed ik dan een dag en dan ging ik er weer vol voor. Ergens had ik toch het gevoel dat ik niet zo moest zeiken, het hoorde gewoon bij de zwangerschap. Gedurende mijn hele zwangerschap heb ik meerdere malen zo veel pijn gehad tijdens een harde buik dat ik dit eigenlijk als normaal ging bestempelen. Achteraf gezien had ik de pijnen veel meer serieus moeten nemen!
Geen foto reeks
Tijdens de zwangerschap voelde ik mij eigenlijk helemaal niet mooi. M’n lijf hield heel veel vocht vast en de grootte van m’n buik was pittig. Ik heb hierdoor heel weinig foto’s van mijn buik gemaakt en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van. Ik had heel graag een foto reeks willen maken van alle zwangere maanden op hetzelfde moment in dezelfde setting. Als ik dergelijke foto’s nu bij andere zie vind ik die vaak zo ontzettend mooi. Dan word ik toch een tikkeltje jaloers haha.
Babyspullen niet op tijd gekocht
Telkens als Borai en ik gingen winkelen had ik geen energie voor het kopen van babyspullen. Ik wilde echt even goed nadenken over de kleuren van de kamer, merkjes die door andere mama’s werden aanbevolen en ga zo maar door. Ik dacht steeds ah joh dat komt wel tijdens mijn zwangerschapsverlof, dan heb ik alle tijd van de wereld en bestel ik lekker alles online. Toen mijn verlof er dus niet van kwam en Alix binnen no-time in onze armen lag moest Borai in z’n eentje alle spullen nog zien te fixen. Als dat je geen stress geeft als vrouw zijnde weet ik het ook niet meer!
Vluchttas ver te zoeken
Net als de baby-uitzet was ook m’n vluchttas niet gepakt en had Borai dus ook de schone taak om mij te voorzien van kleding en badpsulletjes en om alles voor Alix in te pakken. He did a good job, maar man wat was dit stressen. Ik kon me niet meer herinneren waar ik bepaalde dingen had gelaten (want zwangerschapsdementie) en dacht op een gegeven moment echt dat ik gillend gek werd. Gelukkig bleef Borai heel erg kalm en kocht ‘ie alles dat kwijt was gewoon nog een keer 😉
Pijnbestrijding heb ik niet nodig
Dit is een hele grappige waar ik mezelf nu echt nog steeds vierkant om kan uitlachen. In mijn geboorteplan stond met hoofdletters dat ik GEEN pijnbestrijding wilde hebben. Ik wilde alles lekker au naturel doen, dat zou ik wel even fixen. Mijn moeder had het immers ook twee keer gedaan op eigen houtje? Waar ik even niet over na had gedacht is dat er ook genoeg bevallingen zijn die niet met vier uur klaar zijn (zoals die van mijn moeder) 😉 Met een 27 uur durende bevalling en toediening van weeënopwekkers hadden ze ook echt m’n been mogen afhakken als dat de pijn deed stoppen. Gelukkig is een ruggenprik veel effectiever. Wat een verademing is dat zeg! Lekker au naturel alles doorstaan maar niet heus.
Mijn conclusie is dus dat ik zeker dingen anders zou doen met de kennis van nu. Ik wil alle zwangere vrouwen dan ook op het hart drukken dat rust juist nu zo belangrijk is. Geniet van je groeiende buik, ook al voel je je nu misschien minder mooi. Als je straks terug kijkt op de zwangerschap dan weet ik zeker dat je die buik nog zal gaan missen 😉
1 comment
Jouw “foutjes” komen me zo bekend voor. Ook ik had me spullen te laat gekocht, ook stond mijn vluchttas niet klaar. Pff zelfs ons bevallingsverhaal lijkt op elkaar😅