Het is inmiddels drie maanden geleden dat ik ben bevallen. En daarmee ben ik al drie maanden aan het ontzwangeren. Tijdens de zwangerschap las ik wel eens wat over dit fenomeen, maar ik besteedde er eigenlijk weinig aandacht aan. Ik bedoel, als je eenmaal de bevalling hebt overleefd hoe erg kan het dan daarna nog zijn? Erg zeg ik je. Want ik heb kwalen die ik zeker niet had tijdens m’n zwangerschap. En ik en kwalen gaan niet zo goed samen. Ik word dan zo’n zeikerd. Leuk voor Borai ook.
Het maakt niet uit hoe lang ik in bed heb gelegen, maar zodra ik opsta lijkt het alsof m’n voeten niet van mij zijn. Alsof ik kilometers op hakken heb gelopen. Iets dat ik nooit zou doen, want ik heb een travestieten loopje. Maar ze doen totaal niet wat ik wil. Ze doen pijn en beginnen niet met lopen als ik stappen wil maken. Ik heb letterlijk een minuut nodig om m’n voeten wakker te krijgen en nog eens een minuut om de pijn te laten verdwijnen. Erg handig als je midden in de nacht naar beneden wilt rennen omdat je kind het op een krijsen zet voor d’r much-needed fles. “Mama komt zo, mama heeft even issues met d’r stalpoten”. Maar Alix heeft daar geen boodschap aan en dus storm ik die trap af met twee stuks voeten waar ik niks aan heb, hangend aan de leuning. Charmant.
Een stukje boven die voeten zitten de knieën. En die knieën hebben wat te verduren gehad hoor. Als je ineens 20 kilo extra moet voortbewegen is dat toch even een dingetje. En nu moeten ze weer wennen aan wat kilo’s er af. Dat laten ze aan me merken hoor, met wat steken. Net als de steken in m’n buik. Zou m’n baarmoeder nog steeds kunnen krimpen? Zou lekker zijn zeg, als m’n buik weer plat wordt. Doe mij nog maar wat steken dan.
Maar naast de lichamelijke pijn heb ik ook nog eens psychische pijn. Want what the fck gebeurt er met mijn haar?! Na een wasbeurt ben ik een kilo haar lichter. Hele plukken komen er uit zeg. Ik houd alleen nog m’n babyhaar over, wat me een donzige uitstraling geeft (volgens Borai. En hij vindt dat schattig, maar ik wil niet schattig zijn, maar een MILF. Zo.) Even lekker m’n haar los gooien is niet aan de orde. Staat raar met maar 3 haren op je kop. En dus is knotjes life weer strong goings. Of zijn er nog andere prima hair-do’s voor 3 haren? Holla at ya girl!
En mocht je nu nog denken, ja maar hoort dit echt bij het ontzwangeren? Ik heb natuurlijk even gebeld met m’n huisarts en gecheckt of dit wel helemaal normaal was. Maar volgens hem is dit allemaal het werk van de hormonen en komt dit goed. Over een paar maanden. En tot die tijd moet ik het maar even uitzingen. Dus dat is super chill. En maakt van mij een gezellige vrouw.
1 comment
[…] Momlife […]