In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik lekker naar huis mocht en kon aftellen tot de bevalling. Er viel weinig af te tellen want na 1 nachtje slapen begonnen de weeën! Borai en ik waren lekker aan het Netflixen toen ik rond een uur of 4 buikkrampen kreeg. Deze krampen had ik al eerder gevoeld, maar met name in de nacht en deze werden door de artsen bestempeld als voorweeën. Niets om je zorgen over te maken zeiden ze toen.
Voorweeën?
Nu de krampen zich ook overdag voordeden had ik stiekem al het gevoel dat dit geen voorweeën meer waren, maar dat the real deal er aan zat te komen. Ik moet je eerlijk bekennen dat het toen nog wel mee viel met de pijn. Ik heb die middag zelfs nog kunnen genieten van een ijsje. Drie bolletjes, want de baby had ook trek. Maar later die avond werden de krampen heftiger en begon ik onzin uit te kramen tegen Borai. We begonnen met het timen van de weeën: om de vijftien minuten, om de tien minuten, om de zeven minuten en weer terug naar de vijftien?! Geen pijl op te trekken dus. En aangezien je het ziekenhuis pas mag bellen als de weeën om de vier a vijf minuten komen zat ik netjes te wachten tot het zo ver was. Maar laat me je vertellen hoe veel pijn ik inmiddels had. Ik smeekte Borai om pijnstilling, niet dat hij iets meer kon geven dan een paracetamol. Dus vroeg ik hem heel lief of hij de pijn kon laten stoppen, maar ook dit bleek hij niet te kunnen. Jammer.
Check-up
Na een paar uur trok ook Borai het niet meer en belde hij het ziekenhuis. De arts wilde me toch even zien om te checken of de hartslag van de baby nog in orde was, ik was tenslotte toen al zes uur bezig met de weeën. In het ziekenhuis gaven ze aan dat alles in orde was en dat ik daar best een nacht mocht komen slapen. Ik heb ze vriendelijk bedankt en ben weer naar huis gegaan, mijn eigen bedje in. Die nacht heb ik twee uur geslapen met een aantal paracetamol in m’n mik. Toen ik vroeg in de ochtend wakker werd was de pijn ondraaglijk. Óf ik heb een extreem lage pijngrens. Zou ook kunnen.
Om 10 uur die ochtend zou ik mijn dagelijkse controle hebben in het ziekenhuis en omdat de weeën nog steeds niet om de vier a vijf minuten kwamen twijfelde ik of ik eerder langs zou gaan. De pijn nam al gauw de twijfel weg: ik moest pijnstilling. En nu iets extremers dan paracetamol. Als een gek zijn we de auto in gestapt en met 180 op de linkerbaan naar het ziekenhuis gereden. De vrouw naast ons bij het stoplicht moet zich kapot geschrokken zijn want ik zat tegen het plafond van de pijn. Letterlijk. De weg vanaf het parkeerterrein naar de afdeling Verloskunde leek ook uren te duren. Met weeën kun je niet vooruit komen. Tenminste ik niet. Gelukkig zag de verpleging in dat ik pijnstilling moest krijgen en adviseerde zij mij een ruggenprik. Ik was al zo lang bezig met de weeën en deze leken niet sterker te worden (maakt qua pijn level niks uit. Trust me) dus waren ze bang dat ik te uitgeput zou raken om überhaupt te kunnen bevallen zonder “hulp”.
De ruggenprik
Als je denkt dat het toen over was met de hel dan heb je het verkeerd. Er moesten eerst twee zakken vocht in m’n lijf gepompt worden via een infuus voordat ze de anesthesist mochten bellen voor een ruggenprik. En pas na dat belletje zouden ze weten of de beste man al tijd had of dat hij nog even bezig was met iemand anders. Dit zou wel eens anderhalf uur kunnen duren. Ik dacht dat ik gek werd. Nog anderhalf uur in de volle pijn… Dat was ook het moment waarop ik de verpleging vroeg mij te verklaren waarom vrouwen zichzelf dit aan doen. Ze moest lachen en zei dat ik me dat na de bevalling niet meer zou afvragen. En ze had gelijk, want wat is het toch mooi om moeder te zijn! Maar dat komt in een volgende blog. We zijn nu nog even bezig met de laatste helse uren.
Ik was doodsbang voor de ruggenprik, althans voordat ik moest bevallen. Maar met de pijn in m’n lichaam wilde ik er alles aan doen om het op te laten houden. Het plaatsen van de ruggenprik viel uiteindelijk ontzettend mee. Je voelt een klein prikje van de verdoving en daarna een raar gevoel in je rug als ze het draadje plaatsen. Nadat het draadje er in zat ging de verdoving er in, een koud gevoel liep over mijn rug en na enkele minuten voelde ik complete rust in mijn lichaam. Alsof ik had rondgelopen met een rugzak van beton en deze nu van mij af was gevallen.
Ik voelde de weeën nog steeds, maar nu zonder pijn: ik was in de hemel beland. Het was nu meer een drukkend gevoel in m’n buik. Ik heb door de ruggenprik zelfs nog een paar uur op en af kunnen slapen (al was het niet dat er om de vijf minuten aan me gevraagd werd hoe het ging. Laat me met rust!) Dat was precies wat ik nodig had, ik was anders allang uitgeput geraakt. Aangezien mijn weeën niet sterk genoeg waren (goh, dat had ik nog niet door…) kreeg ik weeën opwekkers, maar ook hier voelde ik gelukkig niets van. Op de CTG zag ik de weeën wel komen, heel vlug na elkaar. Wat was ik blij dat ik de pijn van die weeën storm niet hoefde te voelen!
De laatste centimeters
Een paar uur later had ik het gevoel alsof er iets uit moest, een ontzettende druk op “het onderkantje”. Ik vroeg de verpleging nog of onze dochter niet al aan het komen was, maar die gaf aan dat de arts dat beter kon beoordelen. En laat het nu net zijn dat het inmiddels etenstijd was en de artsen van dienst aan het wisselen waren. Of ik nog even wilde wachten. Tuurlijk, het is niet dat ik een andere keuze heb. De arts kwam een half uur later kijken op hoe veel ontsluiting ik toen zat en gaf gelijk het start seintje. Ik had het dus bij het rechte einde, onze dochter wilde er uit!
Maar voordat ik zo ver was had ik nog een dringende vraag. Had mijn baby haar?! Is belangrijk. De arts moest lachen dat ik daar op dat moment mee bezig was, maar ja ik had natuurlijk geen pijn. Ze zei dat ze een flinke bos haar zag en dus was ik er klaar voor. Onze dochter was zelf al een flink stuk op weg naar de wereld buiten mijn buik en dus begon ik met persen. Aangezien het nu ineens vrij snel ging was er geen tijd om de ruggenprik uit te zetten en te wachten totdat deze was uitgewerkt. Ik moest nu persen en deze bevalling gaan fixen!
Ik had de mazzel dat ik ondanks de verdoving nog wel een soort van gevoel in m’n benen had en de weeën op een bepaalde manier wel voelde aankomen. Met m’n rechterbeen in m’n eigen handen, m’n linkerbeen in de handen van Borai en ZONDER PIJN van de pers weeën heb ik op vrijdag 23 juni om 18.23 uur onze prachtige Alix op de wereld gebracht. Kleine tip dus: als je een ruggenprik hebt zorg ervoor dat ‘ie blijft zitten met de pers weeën. Dan kun je daarna een heel elftal op de wereld zetten 😉
Prematuur geboren
Aangezien ons meisje met 35 weken en 2 dagen nog echt veel te vroeg is gekomen en ik een week lang met gebroken vliezen heb rond gelopen moest Alix in het ziekenhuis blijven. Voor ons een emotionele rollercoaster, daar zal ik later nog een boekje over open doen. Maar nu zijn we vooral aan het genieten van de momenten dat we met z’n drietjes samen zijn. En of ik een bevalling ooit nog over zou doen? Alleen als ik vanaf de eerste wee een ruggenprik krijg!
Hoe gaat het nu met ons?
Er is inmiddels een jaar voorbij en we hebben de eerste verjaardag van Alix dan ook allang gevierd. Ook zijn er heel wat nieuwe mommy gerelateerde blogs geschreven. Wil je graag weten hoe het prematuren-ziekenhuis-verhaal verder is verlopen en hoe het ontzwangeren mij is afgegaan? Lees dan onderstaande blogs:
- Eindelijk die roze wolk – over de eerste periode met Alix thuis in plaats van in het ziekenhuis
- Placenta gone wrong – over de aandoening van mijn placenta die ervoor had kunnen zorgen dat alles er nu heel anders uit had kunnen zien
- Dacht je de bevalling te hebben overleefd, moet je nog ontzwangeren – over de 9 maanden op, 9 maanden af theorie
- Als ik mijn bevalling en zwangerschap over zou kunnen doen, dan zou ik… – over alles waar ik spijt van heb
2 comments
Wauw wat een rollercoaster ik ben blij dat alles uit eindelijk goed gekomen is en nu rustig genieten dikke knuffel
Dat was het zeker! Ben blij dat het “voorbij” is. Nu alleen nog wachten tot Alix naar huis mag, dan kan het feest pas echt beginnen.. Thanks! Liefs