Rond oud en nieuw was Alix zichzelf niet en dat al een aantal dagen lang. Had ze last van haar tandjes? Een verkoudheid? Of was het toch iets anders? Op zich niet erg, kan natuurlijk gebeuren. Maar mijn moeder gevoel zei dat er iets aan de hand was. Ik kon er alleen m’n vinger niet op leggen wat het dan was. Na een paar weken kwamen wij er pas achter dat onze allerliefste baby van (toen) 6 maanden een blaasontsteking had. Een antibioticakuur volgde die goed verliep, maar toen waren we er nog niet helemaal… Het is nu begin mei en nog steeds houdt de blaasontsteking ons bezig. In deze blog vertel ik je meer over de symptomen van een blaasontsteking bij een baby, het onderzoek, de behandeling en eventuele uiteindelijke schade. Want ja, dat laatste was mij niet bekend!
De symptomen van een blaasontsteking
Een blaasontsteking bij een baby, heeft in ons geval, niet de standaard symptomen laten zien waardoor de diagnose ook langer op zich heeft laten wachten. Zo was Alix niet altijd vrolijk (wat ze eerder wel was), jammerde veel en had een constante loopneus waar niet veel later ook dichte ogen bij kwamen kijken. Het leek heel sterk op een verkoudheid die maar niet over wilde gaan. Ook zat ze in deze periode constant met haar handjes in haar mond, waardoor wij dachten dat ze naast een verkoudheid last had van doorkomende tandjes. Ze had geen verhoging of koorts laten zien, ze at gewoon stevig door en ook alle flessen gingen schoon op. Ze was niet misselijk en gaf ook niet over. Los van het feit dat ze al weken aan het “door sukkelen” was gingen er bij ons geen alarm bellen af.
Maar toen merkte we ineens dat de ochtend luiers een rare geur hadden. We dachten steeds dat er een poepluier op ons aan het wachten was, maar dan bleek het toch om een plas luier te gaan. Toevallig hadden we die week een controle bij het consultatiebureau en vroegen we hen toch even wat die stinkende ochtendluiers konden betekenen, maar ze deden het af alsof er niets aan de hand was. Ze gaven aan dat je je eigenlijk pas zorgen hoeft te maken bij koorts dat langer duurt dan 3 dagen. Alsof Alix het hele gesprek had gevolgd kreeg ze die avond verhoging en dat ging al gauw over in koorts. Na een dag was deze koorts helemaal verdwenen om na een paar dagen weer volledig terug te komen, en dan heb ik het over 40/41 graden. Het zat me toen helemaal niet lekker dat ze nu al bijna een maand niet zichzelf was en dat haar symptomen ook zo uiteen liepen. Ik belde de huisarts, waar we gelukkig direct terecht konden.
Meerdere onderzoeken
De huisarts controleerde in eerste instantie of Alix geen hersenvliesontsteking had door haar beentjes op te tillen terwijl ze op haar rug lag. Dit leek haar gelukkig geen pijn te doen, maar we werden wel gelijk doorverwezen naar De Kinderkliniek in Almere. De huisarts vertrouwde de situatie niet, maar vond alle symptomen die Alix in de afgelopen weken had vertoond niet passen bij één specifiek ziektebeeld, dus moest er verder onderzoek worden gedaan. In De Kinderkliniek maakte de arts een opsomming van alle symptomen. Ze keken haar neus- en keelholte na, maar daar zagen ze geen afwijkingen die haar symptomen kon verklaren. Nadat ik al meerdere malen had aangegeven dat wij toch echt hadden gemerkt dat de plasluiers anders roken besloot de arts dat ze toch ook even de urine van Alix wilde controleren. En bij een baby brengen ze dan dus een catheter in. Daar ging mijn moederhart, in paniek dat mijn kleine meisje pijn zou krijgen. Maar het tegendeel was waar. We konden Alix tijdens de “ingreep” goed afleiden met het zingen van liedjes, waardoor ze helemaal niet door had wat de artsen aan het doen waren.
Een 10 daagse antibioticakuur
Aangezien Alix nog zo jong was en een blaasontsteking zeker bij kleintjes nare gevolgen kan hebben werd er spoed achter het onderzoek gezet. We kregen de uitslag al na twee uurtjes. Alix had een blaasontsteking en deze zat er ook al een tijdje… Dus toch altijd naar je moeder gevoel luisteren! We konden direct met een 10 daagse antibiotica kuur starten wat voor kleine kinderen bestaat uit een vloeistof met sinaasappelsmaak die je drie keer per dag met een pipet in de mond kunt inbrengen. Wij waren allang blij dat Alix deze smaak heerlijk vond en dat ze de antibiotica goed doorslikte. De artsen hadden ons laten weten dat het erg belangrijk was dat ze de kuur op vaste tijden kreeg. De vloeistof moet je gekoeld bewaren, dus er even tussen uit gaan was in deze 10 dagen praktisch geen optie. Gelukkig waren de loopneus en prut ogen al een dag na het starten van de kuur voorbij en waren de stink luiers niet veel later ook ten einde. Er werd na de kuur nogmaals een urine onderzoek uitgevoerd om er zeker van te zijn dat de ontsteking voorbij was. Dit was gelukkig ook het geval!
MDSA-scan ter check
Maar als je denkt dat je na een aantal bezoekjes aan het ziekenhuis en een succesvol afgeronde antibioticakuur klaar bent met de blaasontsteking dan kom je van een koude kermis thuis. Aangezien Alix nog zo klein was en de ontsteking ook een langere periode in haar lichaam aanwezig is geweest wilden de artsen de nierfunctie controleren om te kijken of er geen blijvende schade is gemaakt aan de nieren. Niet dat je hier nu per direct iets van zou merken, maar op latere leeftijd zou Alix hier wel last van kunnen krijgen. En die dag was dus afgelopen woensdag. We hebben de volledige dag in het VUmc doorgebracht met een meisje dat compleet van de leg was en hadden zelf ook veel te weinig geslapen, dus je kunt je vast wel voorstellen hoe deze dag er uit zag.
Om het nieronderzoek uit te voeren moet je eerst een infuus laten inbrengen op de dagbehandeling. Alix heeft nogal wat spek op d’r handjes en polsen, dus besloten ze voor haar voet te gaan. Wonder boven wonder konden ze het infuus in één keer prikken (dit is ook wel eens anders geweest. Lees: 30 minuten lang lek prikken om vervolgens te concluderen dat het toch niet werkt), maar dat nam niet weg dat Alix het uitschreeuwde. En dat geluid, van je meisje dat zo in paniek is, gaat door merg en been. Vre-se-lijk. Na het zetten van het infuus werd haar voetje gespalkt en goed ingepakt. Alix mocht een aantal uur niet aan haar voet zitten en dan vooral niet aan het infuus trekken. Borai en ik hebben dus urenlang alles uit de kast getrokken om haar af te leiden van dat ding aan haar voet. Ik ben er nog moe van…
Bij de afdeling Radiologie en Nucleaire Geneeskunde spoten de artsen een licht radioactieve vloeistof in. Daarna mocht het infuus er godzijdank uit en kon Alix weer genieten van haar vrije voetje. We kregen een bedje op de dagbehandeling en na twee uur lang vechten tegen haar slaap viel ze dan toch in slaap. Einde van de middag mochten we eindelijk terug naar de afdeling Radiologie en Nucleaire Geneeskunde en kreeg Alix een DMSA-scan. De artsen maken dan een aantal foto’s van de zijkant, onderkant en bovenkant van de buik en checken deze op het goed opnemen van de eerder ingespoten stof. Hiermee kunnen ze zien of de nieren nog helemaal goed functioneren. De uitslag van deze scan krijgen wij pas over 2 weken. Nog even spannend dus!
Wil je meer weten over de MDSA-scan? Check dan deze link voor de patiëntenfolder geschreven door het VUmc.
1 comment
[…] Momlife […]