Onze lieve kleine Alix is morgen alweer een jaar oud. En dat betekent dus dat ik ook alweer een jaar mama ben. Als ik er zo over nadenk krijg ik vlinders in m’n buik omdat ik zó verliefd ben op dat kleine mini mensje en tegelijkertijd geeft het mij een heel raar gevoel. Ik besef me ineens hoe veel veranderingen wij als gezin hebben meegemaakt in een jaar tijd en hoe weinig wij hier eigenlijk bij stil hebben gestaan. Niet dat ik vind dat je constant moet terugblikken op de vorige dag, maar af en toe terug blikken op gebeurtenissen uit het verleden kan (zeker bij ons) geen kwaad. Op de laatste dag van het baby-zijn wil ik dan toch even stilstaan bij alle leuke, maar ook minder leuke momenten van het afgelopen jaar. Niet per se in gerangschikte volgorde 😉
Alix vasthouden? Dat kan nog even niet
Toen Alix was geboren moest ze gelijk naar de neonatologie. Ik had me verder helemaal niet verdiept in deze afdeling dus toen ik me eenmaal besefte dat Indi zijn zusje niet gelijk mocht zien brak mijn hart. Indi had namelijk nog geen waterpokken gekregen en dat betekent dat je dan de afdeling niet op mag. Indi vond dit vreselijk en moest huilen. Ik kan je vertellen dat dit één van de moeilijkste dingen is die ik destijds naast me neer heb moeten leggen, simpelweg omdat ik er niets aan kon veranderen…
Ik solliciteerde naar een baan bij Campina
Of het geven van borstvoeding zou lukken was uiteraard nog maar even de vraag. Alix bleek nog niet sterk genoeg om zelf uit de borst te kunnen drinken dus melk afkolven was m’n nieuwe dagelijkse hobby. Ik was zo blij dat mijn melkproductie lekker op gang kwam. Echt bizar hoe trots je dan kan zijn op je tetten! Maar dat kolven heeft ook iets geks. Zit je dan in je legging met een ontbloot bovenlijf met zuignappen erop. Ja, dat kolven blijft iets bijzonders!
Anders douche ik wel niet vandaag
Met Alix in het ziekenhuis was ik eraan gewend dat ik (een soort van) de tijd kon nemen om te douchen, dus toen Alix eenmaal thuis was had ik ineens geen idee hoe ik mezelf klaar kon maken voor de dag?! Ik weet nog goed dat ik op één van de eerste dagen alleen thuis met Alix onder de douche sprong terwijl ik Alix net slapend in de box in haar babynestje had gelegd. Alix begon al te huilen toen ik net onder de douche stond. Ik dacht dat ik haar wel eventjes een paar minuutjes kon laten huilen, maar toen het huilen omsloeg in krijsen sprong ik met shampoo en al de douche uit. Met een veel te kleine handdoek om me heen sprong ik zowat de trap af naar beneden, waar beide kanten van het huis één groot raam is, maar schaamte dat ken je dan dus echt even niet. Eenmaal beneden trof ik Alix aan in totale paniek omdat mama niet in de buurt was. Ontroostbaar leek ze en ik voelde me zo’n kut moeder! Dit was tevens ook het moment waarop ik besloot dat ik anders maar ’s avonds ging douchen wanneer Borai weer thuis kwam en ik gewoon rustig kon gaan genieten van een douche. Nu lukt me dit trouwens wel gewoon hoor. Ik zet Alix in haar bed met een flesje limonade en speelgoed en ze laat me welgeteld vijf minuten rustig douchen 😉
Oh hi lover, ben jij er ook nog?
Voorafgaand aan het moederschap had ik mezelf beloofd nooit mijn vent uit het oog te verliezen en altijd tijd voor hem vrij te maken. Maar man, wat kwam ik (of eigenlijk hij) hier bedrogen uit. De eeuwige couple selfies die ik altijd wilde maken zijn nu in de koelkast gezet, m’n fotorol zit vol fotoshoots van de kleine diva #babyspam, een datenight gewoon alleen met z’n tweetjes lijkt ook geschiedenis en elkaar complimenteren met de look of the day is er niet meer bij. Mijn hoofd zit vol baby gerelateerde to-do lijstjes en mijn lijf heeft 0 energie over voor iets anders dan het verzorgen van de kinderen. Denken dat ik dus niet die moeder zou worden die haar lover vergeet was echt een illusie. Ik schrijf ‘m nu gewoon op m’n to-do-list, simpel als dat 😉