Afgelopen vrijdag was het zo ver: mijn eerste werkdag sinds ruim 5 maanden verlof met als afsluiter een verrassingsdiner georganiseerd door mijn lieftallige Borai. Een volle dag zonder Alix dus. Even geen luiers verschonen, flessen geven of mezelf schor “nep lachen” omdat Alix dat ontzettend grappig vindt en ik het weer ontzettend grappig vindt om haar zo veel lol te zien hebben. Nee dat allemaal een dagje even niet. Klinkt best chill toch? Maar ik keek er ontzettend tegenop. Bang dat ik haar té veel zou gaan missen. En bang dat ik in tranen zou gaan uitbarsten. Vooral dat.
Een extra maand verlof
In Nederland is bepaald dat een vrouw die net 9 maanden lang een dubbele baan heeft gehad maar 4 maanden mag herstellen. Bizar kort als je het mij vraagt. Laten we eerlijk zijn het maken van een baby doe je samen, maar het verder laten ontwikkelen van een baby ligt toch echt met name bij de vrouw. 24/7 is je lichaam up and running en bezig met het laten groeien van je mini-me en daarnaast is het niet zo dat je “gewone” werk wordt stop gezet, nee dat dendert gewoon met een rotvaart door. En uit ervaring weet ik dat het ook lastig is om je in die periode ziek te melden, bang dat je overkomt als een zwakke chick, dus tanden op elkaar en even doorbijten. Ook mét harde buiken. Omdat ik het werken tijdens mijn zwangerschap nogal pittig vond had ik mezelf alvast getrakteerd op een extra maand verlof na de bevalling. Dan maar een “zwakke chick”, maar wel één met extra quality time met the mini-me. Who’s winning now?
Ik heb geen eens gehuild
Maar aan alles komt een eind en meestal sneller dan dat je doorhebt. Helaas. Voor ik het wist was het 30 november, kroop ik in bed en wist ik dat de volgende ochtend m’n wekker zou afgaan. Geen Alix die me wakker brabbelt, maar m’n iPhone die z’n kop niet kan houden. Het was een donkere en koude ochtend en Borai en Alix tukte vrolijk verder ondanks het feit dat ik m’n wekker alweer drie keer had gesnoozed. Ik kon kiezen tussen een eenzaam ontbijt aan de keukentafel of een broodje in de auto en nog even extra knuffeltijd met m’n liefjes. Ik koos uiteraard dat laatste. Toen was ik ready voor de dag die begon met een carpoolsessie met m’n bestie Kim. Kon ik gelijk even klagen over de zoveelste nacht zonder slaap. En 1001 foto’s van Alix laten zien. De rest van de dag verliep beter dan ik had verwacht. Ik heb niet gehuild, niet eens een brok in m’n keel gekregen als ik weer eens een foto van Alix erbij pakte, nee ik voelde me alleen maar trots. Blij dat ik m’n meisje kon showen aan collega’s die ik nog niet eerder had gestalkt met m’n dagelijkse kijk-eens-hoe-alix-al-is-gegroeid kiekjes. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat niemand meer reageert op m’n “kijk deze foto eens” opdringerigheid. En even voor de duidelijkheid, ik heb Alix dus wel suuuuper erg gemist, maar des te fijner was het om haar weer te knuffelen bij thuiskomst.