Het was even stil aan de overkant. Niet omdat ik niks te melden had (want het mondje staat nooit stil), maar omdat het nogal chaotisch was. En emotioneel. Vooral dat. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar dan zonder ons kleine meisje. Heartbreaking echt. Daarom even een korte (of lange als je langzaam leest) update over onze afgelopen 4 weken, want Alix is precies vandaag al weer VIER hele weken!
Vier weken geleden
Vanaf het moment dat ik met 34 weken zwangerschap werd opgenomen in het ziekenhuis wist ik dat het niet lang meer zou duren voordat we Alix zouden gaan ontmoeten. Aan de ene kant super blij, want we waren al zó nieuwsgierig. Aan de andere kant ook erg gestresst, want we wisten ook dat een prematuur baby altijd eerst in het ziekenhuis wordt opgenomen. Maar dat de opname periode zo lang zou duren (ruim 2 weken) hadden we niet verwacht. Misschien een beetje naïef maar met een Apgar score van 9/10/10 en een perfecte eerste nacht dachten we dat Alix al met een paar daagjes mee naar huis zou kunnen. Helaas was de tweede nacht er een die ik gauw wil vergeten. Alix kleurde blauw en werd slap, ze was vergeten adem te halen. Schijnbaar hoort dit bij een prematuur baby, maar ja die snelcursus hadden wij blijkbaar gemist. Alix werd aan de monitor gelegd, kreeg een antibiotica kuur via haar mini handje en moest bij gevoed worden via de sonde. Dat is niet hoe je je kindje wilt zien, liggend op een vreselijke afdeling aan allerlei draden. Ze werd verzorgd door een heel team aan verpleegkundigen. En alhoewel we natuurlijk erg blij zijn met de goede zorg, is het ook heel erg frustrerend om te weten dat niet jij, niet papa, maar een wildvreemde voor je kind aan het zorgen is. We mochten natuurlijk 24/7 bij haar zijn, maar ja wanneer slaap je dan? En dus verbleven wij van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in het ziekenhuis. We woonde er praktisch. Het enige dat we thuis nog te zoeken hadden was ons bed.
Tranen met tuiten
Waar ik dacht dat ik na de pijnlijke weeën geen tranen meer over had zat ik eventjes helemaal verkeerd. Elke dag wanneer we naar huis gingen, zonder Alix, was ik aan het vechten tegen mijn tranen. Ik wilde niet meer huilen. Ik was er klaar mee. Maar mijn traanbuizen niet, want daar ging ik. Elke avond tranen met tuiten. Jammerend wat een slechte moeder ik was, want wie laat zijn kind nou achter in het ziekenhuis? Borai had het ook zwaar hoor. Alix is natuurlijk ook zijn dochter en dan nog zo’n emotioneel wrak van een vrouw thuis op de bank. Props voor de boy. Maar goed, na tranen komt ook blijdschap. Elke ochtend als ik haar mooie hoofdje weer zag voelde ik me het gelukkigste meisje op de hele wereld. Ik was alleen nog maar bezig met wanneer ze naar huis mocht. Ze mocht met ons mee als ze 48 uur lang geen apneu meer had en 48 uur lang geen sonde meer nodig had. Elke keer als we bijna aan de 48 uur zaten gebeurde er wel weer iets. Weer een fles overgeslagen of weer vergeten adem te halen. Alle denkbare emoties passeerde wat resulteerde in een 4 dagen durende migraine aanval. Ik wil het niet melodramatisch maken, maar ik was echt even aan het einde van mijn Latijn.
Just hold on, we’re going home
En net toen ik het echt he-le-maal niet meer trok was Alix er ook klaar mee. Ze had 48 uur lang geen apneu meer gehad en mocht na 2 weken eindelijk van de monitor. Weg met die nare belletjes op dat kut scherm die je elke keer doen denken dat je kind ermee kapt. En een paar dagen later had Alix haar sonde er zelf uit getrokken en dronk ze al haar flesjes zelf leeg. Wat waren we trots. Trots op dat 46 centimeter tellende hoopje geluk. Trots op mezelf dat ik ook nog leefde. En trots op Borai dat hij me voor de zoveelste keer weer ergens doorheen heeft gesleept. Nu Alix inmiddels al weer bijna twee weken thuis is, ik dus al twee weken amper slaap, nog steeds alleen maar mijn zwarte leggings pas (die blog komt later) en Borai weer terug is naar the working life (liever hij dan ik) komen we tot het besef dat de afgelopen vier weken voorbij zijn gevlogen. We hebben gehuild, gelachen, weinig geslapen, slecht gegeten maar alles is nu goed. Eindelijk genieten van mijn mooie gezin, vanaf mijn roze wolk.
PS. voor wie ook alleen maar kan blijven staren naar onze mooie Alix, hier nog wat picca’tjes van de afgelopen 4 weken.
1 comment
[…] Eindelijk die roze wolk – over de eerste periode met Alix thuis in plaats van in het ziekenhuis […]