Mijn eerste rijles kreeg ik op 3 december 2009, precies op mijn achttiende verjaardag. Ik was op van de zenuwen, maar bovenal trots op mezelf dat ik gelijk achter het stuur kroop en wist hoe de koppeling werkte. Om heel eerlijk te zijn was dit niet de eerste keer dat ik plaats nam op de bestuurdersstoel. De zomer ervoor veranderde mijn vader de Franse camping in een rijschool en mocht ik een aantal rondjes tussen de tenten door rijden om alvast feeling te krijgen met het besturen van een auto. De eerste keer reed ik zo weg zonder de auto af te laten slaan. Ik voelde me dus echt een baas! Maar dit gevoel, die zelfverzekerdheid achter het stuur, draaide met 180 graden tijdens mijn rijlessen. In deze blog vertel ik jullie meer over mijn faalangst en mijn verwoede pogingen om mijn rijbewijs te halen.
De eerste poging
Ik koos voor een rijschool bij mij in de buurt en nam het standaard pakket qua aantal lessen. Ik zou vast niet buitensporig veel lessen nodig hebben als ik al kon wegrijden in de auto van mijn vader, toch? De rijlessen tot aan mijn eerste examen verliepen prima op wat “normale zenuwen” na. Ik had af en toe last van klamme handjes en dan met name bij het inhalen van vrachtwagens of het invoegen op een mega drukke snelweg. Maar verder hield ik me netjes aan de snelheid, heb ik geen fietsers voor hun sokken gereden en heb ik de airbags intact gelaten.
Tijdens de rijlessen was ik constant bezig met het uitvoeren van twee taken tegelijk. Enerzijds moest ik uiteraard letten op de weg en mobilisten om mij heen en anderzijds had ik de tijd om mij te verdiepen in het sociale leven van mijn rijles instructeur. Iets wat ik altijd erg interessant vind 😉 Ik vond het juist fijn om tijdens de lessen wat gespreksstof te hebben zodat ik niet het gevoel had dat er alleen maar op mij gelet werd, maar dan moet je ook wel een instructeur hebben waarbij je je op je gemak voelt.
Met een goed gevoel ging ik dan ook mijn eerste examen in. Ik had mijn theorie in één keer gehaald, mijn rijschool instructeur gaf zelf aan dat ik klaar was voor het examen en ook ik had er vertrouwen in. Mijn eerste examen verliep goed, althans dat dacht ik. Want toen ik de uitslag kreeg hoorde ik alleen maar “je bent gezakt, je komt nog te onervaren over”. Niet dat ik het hierbij liet zitten, want ik was écht ontzettend verbaasd over deze uitslag. Ik vroeg wat ik dan precies verkeerd had gedaan, maar deze vraag bleef onbeantwoord. Ik had niet per se laten zien dat ik niet kon rijden of de regels niet wist, nee ik kwam gewoon over als een achttienjarig meisje en dat kan natuurlijk niet… Dus dat was dat. Het begin van mijn faalangst. De start van een lijdensweg. Een tikkeltje dramatisch? Achteraf gezien; ja. Maar op dat moment kon ik alleen maar huilen en me zo’n enorme sukkel voelen dat ik niet was geslaagd zonder goede reden!
De faalangst werd alleen maar erger
Ik mocht eventjes bijkomen van deze dramatische uitslag in de bijrijdersstoel en samen met mijn instructeur nam ik de feedback van het CBR door. Oké, dus ze vonden mij jong, onervaren en niet zelfverzekerd. Feedback waar ik precies niks mee kan. Mijn leeftijd kan ik niet veranderen en ervaring komt met de tijd. Ik moest dus werken aan mijn uitstraling, aan mijn houding. En dat terwijl ik ook genoeg verhalen om mij heen hoorde van vrienden en vriendinnen die waren geslaagd met een remingreep. Hoe bedoel je onrechtvaardig!
In de lessen na het eerste examen werd ik steeds zenuwachtiger om de auto in te stappen. Gewoonweg omdat ik het gevoel had dat ik niet zomaar zelfvertrouwen kon toveren. Mijn zelfvertrouwen nam juist elke les af in plaats van toe en ik raakte in een vicieuze cirkel: ik volgde een aantal rijlessen en op aanraden van mijn instructeur deed ik een examen. Ik zakte telkens weer op mijn houding en oké ik geef het toe, ik maakte her en der wat kleine foutjes maar naar mijn idee niet noemenswaardig. En zo ging dat door totdat ik de vier pogingen had bereikt en ik klaar was voor het gesticht. En oh ja, ook het staatsexamen. Of zoals ze dat nu noemen “nader onderzoek rijvaardigheid”.
Het staatsexamen
Precies een jaar na mijn eerste rijles stond mijn vijfde examen voor de deur: het staatsexamen. Het was een winterse dag met sneeuw en ijzel en dus absoluut niet bevorderlijk voor mijn angst om weer in de auto te stappen en te laten zien dat ik wél kon rijden. Met een gigantische knoop in mijn maag en zweet op mijn voorhoofd (en dat dus met -5 graden op de teller) stapte ik in de auto. Maar wonder boven wonder verdween dit alles als sneeuw voor de zon (letterlijk dus) toen de examinator mij in de eerste minuut al gerust wist te stellen.
Het examen begon met een gesprek, iets dat ik bij alle andere examens niet had kunnen doen. Ik vertelde over mijn ervaring met rijden tot nu toe, waar ik nu mee zat en vertelde gewoon in alle eerlijkheid dat ik super zenuwachtig was. De examinator vertelde mij dat hij veel ervaring had en dat hij mijn faalangst herkende. Hij zei dat ik me niet hoefde te schamen voor het feit dat ik nu een staatsexamen ging doen en vooral gewoon lekker mezelf moest zijn tijdens de rit.
Ik moest dus de vrolijke jonge meid uithangen die ooit zelfvertrouwen had én gewoon d’r babbels klaar had tijdens het autorijden. Dus dat deed ik, want ik was eindelijk weer eens op mijn gemak in de auto. Ik voerde een gezellig gesprek met de beste man terwijl ik moeiteloos straatje keerde, de auto achteruit inparkeerde en lette op mijn snelheid. Na wat leek op een rit van vijf minuten kreeg ik de verlossende woorden: je hebt het hartstikke gehaald. Je mag je rijbewijs gaan aanvragen. Ik hield het niet droog, barstte in tranen uit en gaf die fijne vent een dikke knuffel. Ik weet zeker dat het zijn motiverende woorden waren die ik zo ontzettend had gemist tijdens mijn eerdere examens en blijkbaar wel echt nodig had.
Het belang van een fijne rijschool
Het moraal van dit verhaal? Ook al ben ik niet op m’n mond gevallen en kom ik misschien zelfverzekerd over, dat ben ik dus niet. En zeker niet wanneer ik mij niet op m’n gemak voel. Als iemand mij op mijn vingers kijkt word ik zenuwachtig en speelt de faalangst mij parten. Dan ga ik fouten maken en lijkt het wel alsof er geen einde komt aan het gevoel dat ik niks goed kan doen. Voor mij is het dus super belangrijk dat ik mensen om mij heen heb waarbij ik mij op m’n gemak voel. En die ervoor zorgen dat ik van binnen rustig word, zodat ik juist kan laten zien dat ik het wél kan. Herken jij dit bij jezelf en ben je op zoek naar een rijschool met veel ervaring en een hoog slagingspercentage? Dan heb ik een goede tip voor mijn lezers die in de omgeving van Arnhem wonen. Rijschool Arnhem is namelijk een rijschool waarbij zelfverzekerdheid van jou als bestuurder voorop staat!