Ik weet nog goed dat ik op de basisschool beter bekend stond als “de strijkplank”. Ik had geen borsten, geen billen en eigenlijk had ik gewoon nergens extra vet op zitten. Mijn ribben waren zichtbaar, ik was vel over been en dat vond ik vreselijk. En dat terwijl ik ook regelmatig bij de McDonalds te vinden was, chocolade er altijd bij mij inging en cola niet bij mij was weg te slaan. Niet dat ik alleen maar ongezonde dingen aan het wegstouwen was, maar je snapt m’n punt. Ik kan trouwens ook niet zeggen dat ik veel aan het sporten was dus ik houd het maar op een snelle stofwisseling… Alhoewel ik nu graag iets minder kilo’s op de weegschaal wil zien besef ik me maar al te goed hoe verschrikkelijk ik het destijds vond om zo dun te zijn. Het is niet prettig als je regelmatig de vraag krijgt of het wel goed met je gaat en of je geen eetstoornis hebt. Te dun of te dik, een strijd met m’n lichaam. Maar waarom?
Ik moest ineens wél letten op m’n voeding
Naarmate ik ouder werd begon mijn lichaam te veranderen. Ik was denk ik een jaar of 23 (ik ben nu 27) toen ik eindelijk (een soort van) tevreden was met mijn lichaam. Ik had meer vrouwelijke vormen en kreeg gelukkig ook niet meer de vraag of ik wel goed at. De wekelijkse date met McDonalds kwam terug op m’n heupen en achterwerk, maar dat vond ik eigenlijk best wel prima. Ik moest “ineens” wél letten op mijn voeding en dat voelde als een verademing. Ik heb mij heel lang anders gevoeld dan “de rest”. Want waarom stond ik niet vooraan toen de tetten werden uitgedeeld? Dat met name kinderen, maar soms zelfs ook ouderen, elkaar hiermee pesten maakt het er ook niet makkelijker op. Het “niet meer alles zomaar kunnen eten” voelde voor mij als een teken dat ik wel normaal was. En dat voelde goed!
+20 kilo erbij
Tijdens mijn zwangerschap was ik extreem misselijk, ik denk ergens tot aan week 25. Elke ochtend hing ik boven de wc, gootsteen of eigenlijk alles dat maar een afvoer had naar buiten toe. Alles kwam er direct weer uit in ieder geval… Het enige dat ik binnen kon houden waren droge crackers en die verdomde McDonalds. M’n inner circle zei altijd dat als ik zwanger zou worden ik waarschijnlijk niet heel veel extra kilo’s zou moeten meesleuren, maar ik heb iedereen doen verbazen. Aan het eind van de zwangerschap (bij mij met 35 weken) had ik ruim 20 extra kilo’s op m’n lijf erbij en hield ik vocht vast bij het leven. Het leek in de laatste weken wel alsof m’n benen m’n bovenlijf niet meer konden dragen. De laatste week lag ik uiteindelijk ook aan m’n bed gekluisterd, maar dat is een heel ander verhaal die je hier kunt lezen. Ik vraag me trouwens wel nog steeds af of ik de 25 kilo had aangetikt als ik de zwangerschap wel tot 40 weken had kunnen uithouden haha!
Houd van je lichaam
Ik weet dus hoe het is om je té dun of té dik te voelen, met de nadruk op dat ik dat weet. Ik ben me er heus van bewust dat iedereen wat anders vindt over de ontbrekende of extra kilo’s en dat is ook logisch. Zou wat zijn als we met z’n allen 100% hetzelfde dachten. Maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik me zelden zeker heb gevoeld met m’n lijf en daardoor begin ik mij af te vragen of ik het woordje té ooit weg zou kunnen laten. Of ik ooit echt helemaal tevreden zal zijn. Het scheelt in ieder geval al een hoop als we niet met z’n allen een sprookje maken van het perfecte lichaam, maar kijken naar wat realistisch is. Ook al sta ik nog steeds af en toe op de weegschaal, ik ben van mijn lichaam gaan houden. Dit lichaam heeft me tijdens de zwangerschap in de steek gelaten (ik ben ook nog steeds een beetje boos op je), maar zorgt er nu toch maar mooi voor dat ik dag in dag uit de energie heb om de beste moeder voor Alix te kunnen zijn. En dat met vier uurtjes slaap per nacht… Ik sta dus sinds kort elke ochtend voor de spiegel, kijkend naar de gebieden die ik bestempel als een probleem (BBB voor de kenners) en naar de tijgerstrepen die ik heb gekregen. Kijkend naar een vrouw die geen “strijkplank” meer is en ook de McDonalds gewoon omarmt, werkend aan haar zelfvertrouwen. En ik moet jullie bekennen dat ik blij ben met wat ik nu zie. Té dun of té dik, het is wat je er zelf van maakt.
1 comment
[…] Lifestyle […]