Luiers, keihard gejank en slapeloze nachten: een baby. My biggest nightmare en toch wilde ik niets liever dan moeder zijn. Maar wanneer is het dan zo ver? Wanneer maak je die stap?
Toen ik mijn vriend Borai leerde kennen was hij al vader. Ik weet nog dat ik de eerste 5 minuten beleefde vragen stelde over koetjes en kalfjes, maar dat ik mezelf daarna omturnde tot rechercheur en het kruisverhoor begon. “Wil je trouwen?” “Wil je nog een baby?”. Je begrijpt, dit zijn levensvragen. Als de man niet wilt trouwen en geen kinderen meer wilt kan je vast door naar de volgende. Toch?
M’n bubbel brak toen Borai mij vertelde dat hij niet wilde trouwen en niet toe was aan nog een baby. Mijn gedachte: you fucking bastard, wij gaan trouwen en wij krijgen wél een baby. Maar dat zei ik natuurlijk niet. Dan denkt hij straks nog dat ik een psycho ben. Dat mag hij nog niet weten. Dus antwoordde ik nonchalant, oh ja trouwen weet ik nog niet hoor maar kinderen lijken me wel leuk. Het bleef stil aan de overkant.
Na onze one year anniversary hadden Borai en ik het gesprek over de toekomst en wat bleek? Hij wilde toch wel nog een baby. Wat liefde kan doen met een man, love it! En dus begonnen we te fantaseren over ons leven samen. We hadden het steeds vaker over the next steps, maar ja wanneer is het dan tijd hè? Ik zat nog op school en we waren nog bezig met het bouwen van ons droomhuis. Niet echt een ideale situatie voor the momlife. We besloten te wachten tot ik mijn diploma had gehaald en ons huis af was. Dat diploma kwam niet veel later, maar dat huis? Dat was een drama. Dat verhaal komt later.
Al wachtend op ons huis is er in het afgelopen jaar veel gebeurd. Veel narigheid waardoor wij ons steeds meer besefte dat je leven niet te plannen valt. Ik bedoel, tuurlijk weet je dat je niet alles zelf in de hand hebt, maar je overtuigd jezelf er van dat je alles onder controle kan houden. Gezondheid bijvoorbeeld. Mijn grootste angst werd werkelijkheid. Het ging niet goed met mijn vader. Een sportieve man van 51 jaar kreeg twee herseninfarcten in slechts enkele maanden kort na elkaar. Ik weet nog goed dat ik boos was op mezelf, boos als hij misschien geen opa meer zou kunnen zijn, boos dat ik altijd alles wil plannen op momenten dat het “goed uit komt”, terwijl je weet dat iets nooit goed uit komt. Toen mijn vader boven verwachting herstelde en de rust in huis weer terug was besloten Borai en ik dat het tijd was.
En nu 3,5 jaar na onze eerste ontmoeting, met alle ellende die we samen hebben meegemaakt, maar uiteraard ook mooie herinneringen die we hebben gemaakt, worden wij papa en mama van Baby July! Mijn kinderdroom komt uit en dat met de liefde van mijn leven, met mijn superhero dad naast mijn zijde. Ik ben dankbaar, dankbaar voor het leven en kan niet wachten tot wij ons kleine wondertje kunnen vasthouden!
Wij gaan op zoek naar de perfecte babynaam. Alle inspiratie is welkom!