Deze zomer gingen we pas laat op vakantie en nee niet omdat we er nog niet aan toe waren, maar de ideale vakantiebestemming hadden we gewoon niet zo 1, 2, 3 gevonden. Maar toen de vakantie eenmaal vast stond begon het leuke werk pas echt. Allemaal zooi in je koffer flikkeren waarvan je op voorhand al weet dat je de helft weer mee terug naar huis neemt, maar in het kader van je “je weet maar nooit” pleur je dat ding toch vol. Vakantiestress? Nee, daar heb ik weinig last van. Dus die vliegreis met een éénjarige draak zou ook wel los lopen. Oh boy, had ik dát even mis.
De bestemming
Borai en ik waren het er over eens dat we met twee kinderen waarvan één nog steeds twee middagdutjes doet we geen hotelkamer wilden boeken. Als Alix lag te tukken wilden we met Indi gewoon lekker kunnen chillen zonder dit te moeten doen op twee vierkante meter. Beneden aan het zwembad zitten met een babyfoon die werkt op grote afstand is ook niet aan mij uitbesteed. Daar ben ik veel te panisch voor.
We gingen dus op zoek naar een huisje met eigen zwembad zodat we met Indi konden blijven zwemmen als Alix op bed lag. Bijkomend voordeel van een huisje is een eigen keuken. Toch wel echt makkelijk als je een avondje geen zin hebt in restaurantjes dachten we toen nog. Uiteindelijk heb ik precies één restaurant gezien want Alix zit in haar terrorfase en kan niet langer dan vijf minuten stil aan tafel zitten. We hebben dus elke avond eten besteld (ja, dat kan ook gewoon in Griekenland) of gekookt.
Misschien ook wel even handig om te delen waar we nu precies terecht zijn gekomen. Via Eliza Was Here vonden we het perfecte huis op Rhodos (Griekenland). Een wit paleis temidden van nog meer witte paleizen met de bijpassende naam White Village, linkje voor de verstandige lezers die dit volgend jaar ook boeken vind je hier. Gelegen aan de zuidkant van het eiland waar rust de boventoon voert. Ik was extreem in m’n nopjes met de ontdekking dat er buiten het villa park om niks anders was dan lokale bevolking, loslopende kippen en ezels (die laatste weliswaar niet loslopend en zielig, maar toch idyllisch). Ik was namelijk ontzettend toe aan rust. Niet gekregen uiteindelijk, maar het idee was leuk.
De vliegreis
De weg naar White Village toe leek op z’n zachtst gezegd op een horrorfilm. We vlogen om 10 voor 2 via Schiphol en vertrokken dus om half 11 uit huis. Alix slaapt normaal gesproken rond half 11 en dus dacht ik dat ze in de auto in slaap zou vallen, maar dat had ik totaal verkeerd ingeschat. Als Alix te laat slaapt raakt ze zo oververmoeid dat ze niet meer kan slapen. Dat resulteert in een hysterische Alix. Wat weer resulteert in een compleet bezwete moeder die bijna bezwijkt aan hartkloppingen. Je kunt je dus vast voorstellen hoe we er uit hebben gezien, nog voordat de vlucht überhaupt begon.
Precies een half uur voordat we konden boarden gaf Alix de strijd op en viel ze in de buggy in slaap. Bij het instappen in het vliegtuig deed ze na een veel te kort slaapje haar ogen open om deze vervolgens tijdens de 3,5 uur durende vlucht niet meer te sluiten. Ze heeft gegild, gekrijst, gejankt, mij gekrabd, Borai geschopt en vast en zeker de andere passagiers geïrriteerd. Wat ze vooral niet heeft gedaan is net als alle andere meereizende kindjes lief op schoot gezeten. Dus daar stond ik me dan te generen voor iedereen die ons constant zat aan te kijken alsof we slechte ouders zijn en ons kind niet onder controle kunnen houden. Maar weet je, pas na de vlucht besefte ik me dat ik zo vaak zelf op een vlucht heb gezeten met huilende kinderen en dat zowel de kinderen als de ouders hier natuurlijk helemaal niets aan kunnen doen. Geloof me, het is gewoonweg zielig en klote voor alle betrokken partijen.
Vol goede moed begonnen we aan de terug reis. We zouden ’s avonds om half 10 vliegen, dus Alix zou dan vast en zeker helemaal kapot zijn en gewoon lekker gaan slapen. Normaal gesproken slaapt ze namelijk vanaf 7 uur ’s avonds. Op de dag van vertrek konden we niet later dan 12 uur uit het huisje dus werd Alix haar middag dutje weer door haar neus geboord. Slapen in de auto wilt ze ineens echt niet meer, dus de rit naar het vliegveld van ruim een uur heeft ze wederom constant lopen huilen. Ook nu viel ze een half uur voordat we gingen boarden in slaap (zie je het patroon? ;-)) om vervolgens tijdens het opstijgen wakker te worden en de daarop volgende 2,5 uur te laten horen hoe fantastisch haar stembanden klinken. Klein lichtpuntje: het laatste uur van de vlucht viel ze bij mij op schoot in slaap. Dat mijn rechterarm hierdoor compleet is afgestorven mag verder geen naam hebben.
Thuiskomst
Eenmaal geland op Schiphol waren we blij verrast te zien dat we waren gedropt bij de verste gate die ze maar konden bedenken. Met Alix nog steeds op de afgestorven arm liepen we naar de bagageband waar de buggy’s als laatste op de band werden gelegd. Degene die dat heeft bedacht wens ik een dode arm toe. Uiteindelijk lagen we om half 3 ’s nachts in ons nest en werden we om half 8 ’s ochtends gewekt door de kinderen. Who needs sleep anyway? We hebben de volgende drie dagen nodig gehad om volledig bij te komen van de terugreis dus zijn wel weer toe aan een nieuwe vakantie denk je niet?
Mocht je nu denken dat ik deze blog heb geschreven om je ervan te weerhouden te gaan vliegen met een éénjarig kindje die niet kan praten, niet kan lopen en overduidelijk mega gefrustreerd is dit nog niet te kunnen, dat heb ik heus niet hoor. Heel veel plezier in ieder geval! Ondanks alles was onze vakantie top, check het filmpje bovenaan deze blog, als je dat nog niet allang gedaan hebt 😉
2 comments
O jee, wat schrijf je ontzettend leuk en herkenbaar. Dat toewensen van die dode arm 🤣. Het klinkt wel als een heftige vakantieweek inderdaad. Maar gelukkig wel een mooi verblijf in het prachtige White Village.
Wat een lief compliment, dankjewel! Maar die dode arm meen ik. Haha! En inderdaad, het verblijf was PRACHTIG. Maakt al zooooveel goed xxx