Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat Borai en ik voor het eerst contact hadden. Geen fancy verhalen over hoe we elkaar zijn tegen gekomen in de club en het liefde op het eerste gezicht was. Nee, wij kennen elkaar via Instagram. En hoe plat dit ook klinkt, ergens past het wel bij ons 😉
De eerste like
Ik weet het nog goed, ik was met m’n ouders en broertje onderweg naar Frankrijk. Met de auto that is, dus het was een tyfus lange rit die ik voor de boeg had en laat ik nou net het type zijn zonder geduld. Ik had dus twee opties: slapen of me ka-pot vervelen. Nu kan ik dus heel slecht slapen in de auto dus het werd dat laatste. Uit verveling (en oké ook uit nieuwsgierigheid) ging ik langs alle Instagram accounts van vrienden en vriendinnen, checken wat ze recentelijk voor vermakelijks hadden gepost.
Toen ik eenmaal super diep was gegaan op een aantal accounts kwam ik op het account van Borai terecht. Ik scrolde door zijn feed en sloot de app. Ik was toch best moe geworden van al dat gestalk. Maar we waren dan ook al een paar uur onderweg en reden ergens in België, in het midden van de nacht. Na een uur spookte Borai door mijn hoofd. Alsof iets in mij wist dat hij speciaal zou zijn. Ik pakte m’n telefoon er weer bij en ging terug naar zijn account. Hij had weinig foto’s, maar toch sprong er één foto uit. En dat was onderstaande foto van baby Indi. Ik besloot ‘m te liken, want too cute to not like. En binnen een paar minuten kreeg ik een like terug op onderstaande selfie.
De eerste gesprekken
Na de hele like for like happening trok ik de volgende dag de stoute schoenen aan en stuurde ik Borai een berichtje via InstaMessage (wie kent ‘m nog?!). M’n openingszin zal zoiets slechts zijn geweest als: wat heb jij een leuk zoontje! Want what the F moest ik anders zeggen. Ik kreeg een hele leuke spontane reactie terug en binnen no-time waren we uren aan het kletsen via Instagram. Ik was inmiddels aangekomen in Frankrijk in een hutje op de hei, zonder fatsoenlijk internet dus het praten met elkaar was zeker niet makkelijk. Ik moest namelijk of de berg aflopen en hopen dat m’n telefoon het 4G netwerk op zou pikken of met m’n ouders naar een strandje in de buurt of mee het dorp in voordat ik fatsoenlijk berichtjes kon versturen. Je begrijpt, wanneer je elkaar net leert kennen is dit een groot probleem.
Al gauw besloten we gewoon elke dag even te bellen. Mega awkward zou je denken, want je hebt elkaar immers nooit gezien en amper de kans gehad om even rustig af te tasten vanachter het grote masker van geschreven berichtjes. Maar het klikte zo goed tussen ons dat we gelijk heel veel met elkaar wilden delen, wat resulteerde in urenlange gesprekken. Oh, en ik fantaseerde ook al over ons huwelijk. Haha grapje, dat kwam pas drie weken later 😉 (en still not married, maar dat is een ander verhaal)
Onze blind date
Mijn vakantie in Frankrijk duurde drie weken dus dat betekent dat Borai en ik al drie weken contact hadden via de telefoon maar elkaar nog steeds nooit in het echt hadden gezien. Borai had weinig Instagram foto’s en is niet het type die graag een selfie opstuurt. En volgens hem zag ik er op elke foto anders uit dus we wisten beide niet goed wat we nu van elkaar moesten verwachten in real life. Des te spannender was onze eerste date, want na die drie weken full-time contact hadden we toch al echt een band opgebouwd.
Onze eerste date, we noemen het nog steeds onze blind date, was mega romantisch op een parkeerterrein vlakbij waar we beide woonden. De date vond direct plaats toen ik weer terug was in Nederland dus ik had nog steeds de vouwen op m’n gezicht staan van de lange rit. Desondanks zag Borai mij zitten en ik hem ook want vijf jaar later is de rest geschiedenis 🙂
Onze eerste vier anniversary dates
Op onze eerste anniversary date verraste Borai mij met een etentje bij LUTE, waar ik dacht dat we gewoon in de tuin pizza’s gingen klappen zoals afgesproken. Het jaar daarna trouwden vrienden van ons dus hebben we vooral hun liefde gevierd haha. Onze derde anniversary verbleven we in Parijs en gingen we onder andere naar Disneyland. Vorig jaar was Alix pas net terug uit het ziekenhuis en hebben we de dag met z’n drietjes thuis doorgebracht. Nu, op onze vijfde anniversary voel ik nog de aftermath van de griep, maar hebben we besloten vanavond toch met z’n tweetjes uit eten te gaan. Hopen dat ik het eten kan binnen houden en anders… Oh well, na vijf jaar kennen we geen schaamte meer voor elkaar 😉
