Mijn zwangerschap begon gelijk al met extreme misselijkheid. Ik leefde tot week 20 op crackers en water. Ik dacht nog op deze manier zal ik vast niet veel aankomen, maar dat was een illusie. Ik kwam tijdens mijn zwangerschap 20 kilo aan, iets met zware crackers of zo. En deze kilo’s voelde ik letterlijk overal. Van mijn tenen tot mijn kruin, alles was dik. Er waren genoeg mensen die dachten dat ik in verwachting was van een tweeling, maar bij elke meting werd vast gesteld dat we een klein meisje zouden krijgen, dus hoe dan?! Er is zelfs nog een diabetes check bij me gedaan, maar ik werd bestempeld als kern gezond. Dat was allemaal toen en niemand had kunnen weten hoe fucked up de zwangerschap zou eindigen. Toch?
De eerste 7 weken voelde ik enorme blijdschap, maar ook stress. Wat als de eerste echo niet goed zou zijn? In mijn omgeving hoorde ik weinig over problematische zwangerschappen en bevallingen, althans totdat ik zelf bezig was met het zwanger worden, toen vloog andermans verdriet me om de oren en daar begon dus mijn angst. Ik was dan ook super opgelucht toen ik een hartslag zag op de eerste echo en de arts aangaf dat alles goed was. Toch kwam de angst elke keer weer even terug, meestal vlak voor een controle bij de verloskundige. De angst was niet nodig, want elke controle deed baby Alix het perfect. Het enige dat er op haar aan te merken viel was dat ze camera schuw was en bij de 20 weken echo en de 3D echo echt geen zin had in die pottekijkers en wij dus na drie mislukte echo’s naar het AMC moesten voor een extra echo.
Toen ik met 33 weken zwangerschap op m’n muil ging en bovenop m’n buik terecht kwam was de angst in drievoud terug. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis voor een extra controle en toen uit alle metingen bleek dat het met Alix goed ging mocht ik weer naar huis. Nog één weekje werken, beetje rustig aan doen en dan ein-de-lijk met zwangerschapsverlof. Maar ook dat was een illusie. Met 34 weken had ik ’s ochtends een controle bij de verloskundige, waar ook toen weer werd gezegd dat alles perfect ging. No need to panic! Maar die middag, één dag voordat mijn verlof in zou gaan, braken mijn vliezen en toen begon de ellende. Wat volgde was een week lang bedrust in het ziekenhuis. En dat met 27 graden. Door al het vruchtwater dat ik elke dag verloor werd mijn buik wel kleiner, enige voordeel die week. Want ik was ‘m zat. Hij zat in de weg en ik wilde m’n baby vast houden!
Met 35 weken en nog steeds geen baby wilde ik niets liever dan slapen in mijn eigen bed. En knuffelen met m’n vriend. Dat laatste gaat ook niet echt in het ziekenhuis hoor. In overleg met de artsen mocht ik naar huis, even bijslapen. Er werd een afspraak gemaakt om de bevalling te laten inleiden met 37 weken, maar die afspraak was niet nodig want 1 dag later begon de bevalling en na 27 uur pure waanzin kon ik Alix eindelijk knuffelen! De artsen deden wat testjes en concludeerde dat het ondanks de prematuriteit hartstikke goed ging met mijn mooie meisje. Ik was super opgelucht dit te horen. De angst viel eindelijk van me af. Maar toen moest die placenta er nog uit. Fluitje van een cent, want ik had nog steeds een ruggenprik en voelde er dus niets van. Ik was daarom ook totaal niet bezig met de placenta waardoor ik nog meer schrok toen de arts zei dat de placenta er alles behalve goed uit zag. Het bleek dat de placenta tweelobbig was en de navelstreng in de vliezen liep. Een aandoening die de artsen “Velamenteuze Insertie” noemen. De arts had dit in haar eigen carrière nog niet eerder gezien, laat staan dat ik er tijdens mijn zwangerschap überhaupt ooit over had gehoord?! Op dat moment kon het me eigenlijk niet schelen wat er met mijn placenta aan de hand was, Alix was immers hartstikke gezond en dat was het belangrijkste.
Aangezien Alix 5 weken te vroeg was gekomen was een ziekenhuisopname standaard procedure en dus hebben we ruim 2 weken in het ziekenhuis doorgebracht. Veel uren waarin ik me verveelde en dus naar mijn telefoon greep, gewoon even internetten voor de afleiding. Die placenta begon opeens door m’n hoofd te spoken. Maar wat betekende het nou? Ik kon me bijna niet meer herinneren wat de arts had verteld. Ik begon te googlen en schrok me rot wat ik daar allemaal las over de aandoening van m’n placenta. Blijkbaar hadden de artsen de aandoening via een echo kunnen zien en als ze dat hadden opgemerkt hadden ze de mogelijke complicaties beter kunnen inschatten. Een natuurlijke bevalling met Velamenteuze Insertie geeft een veel grotere kans op een grote bloeding wat een fatale afloop kan hebben. Nu ben ik geen type die altijd nadenkt over de what if’s, but’s & maybe’s in het leven, maar dit heeft me wel aan het denken gebracht. Hoe vaak je ook onder controle staat, hoe veel echo’s er ook worden gemaakt, het kan alsnog gebeuren dat er iets over het hoofd wordt gezien. In mijn geval gelukkig met een goed einde, maar ik moet er niet aan denken dat het mis was gegaan en dat de artsen het eigenlijk eerder hadden kunnen zien!