Soms lijkt het er op alsof de opvoeding van je kind collectief bepaald wordt. Iedereen wilt zich maar al te graag bemoeien met jouw opvoed-skills. De één prijst je de hemel in vanwege je strenge regels en de ander maakt jou om dezelfde reden uit voor “de niet zo lieve moeder”. En de waarheid? Die ligt mijn inziens ergens in het midden, waar iedereen lekker z’n eigen mening mag vormen. Ik vind het bijvoorbeeld vooral belangrijk dat onze kinderen zelfvertrouwen opbouwen zonder dat papa en mama constant bovenop hun lip zitten. Maar aan de andere kant wil ik ze beschermen voor alle narigheid in de wereld (nobel van mij he?). Enerzijds houd ik van duidelijkheid en ben ik dus de mama met regels, anderzijds vind ik het rebelse gedrag van Indi en Alix op z’n tijd toch wel echt té komisch. Maar dan komen we uit op de hamvraag van vandaag: want wanneer begin je dan met de opvoeding van je kind?
Grenzen aangeven
Nu Indi al zeven is en heel goed kan luisteren (hij gedraagt zich alleen soms Oost-Indisch doof) is het aangeven van grenzen geen moeilijke taak voor ons. We vertellen hem simpelweg wat we van hem verwachten en vooral ook waar hij ons echt niet blij mee zal maken. Over het algemeen luistert Indi goed, maar het is en blijft een kind en dus checkt ‘ie ook regelmatig of onze grenzen inmiddels niet zijn vervaagd. Van “ik ga niet naar bed” tot “ik hoef geen ontbijt” en van “dat bepaal ik zelf wel” tot “ik trek geen sokken aan”. Een discussie voeren met een 7-jarig jongetje heeft bar weinig zin en dus doen we dit (in de regel) dus ook niet. Grenzen zijn grenzen en daar houden we ons aan vast.
Bij Alix daarentegen gaat het nog wat minder makkelijk. Ze is net één jaar geworden en is ons volop aan het uittesten. Het grappige is dat ze ergens al heel goed weet welke grenzen (en regels) we hebben, ze lapt ze alleen heerlijk aan haar spreekwoordelijke laars. Zo heeft ze een voorliefde voor planten en aarde en zit ze het liefste de hele dag met d’r vingertjes in de plantenbak. Niet dat ze dan “gewoon” met haar heerlijke spekpootjes in de aarde wroet, nee ze maakt er een spel van. Dan gaat ze naast de plantenbak zitten en vraagt ze onze aandacht door heel hard te gaan brabbelen of luidkeels te gaan gillen. Op het moment dat Borai en / of ik naar haar kijken zit ze binnen no-time in de aarde en lacht ze zo hard dat dit ook gewoon aanstekelijk werkt. En dat brengt mij bij het volgende punt.
Je lach inhouden
Het allermoeilijkste aan opvoeden vind ik het inhouden van mijn lach. Indi en Alix zijn beide echte clowns en willen dan ook graag dat je om ze lacht. Als ze één keer zien dat je iets stiekem heel erg grappig vindt dan blijven ze dit doen. Dus ook wanneer Alix op de tafel is geklommen of wanneer Indi de bloten billen dans doet voor het raam. Niet dat dit laatste een ramp is, maar als je buren voorbij lopen en geschokt naar binnen kijken verlang je wel even naar een groot stuk behang. Ik bijt dan ook regelmatig op m’n lip om niet in lachen uit te barsten en als ik voel dat dit niet gaat werken dan kijk ik naar het plafond om de opborrelende lachkick in mij te onderdrukken. Maar heel af en toe kan ik mezelf niet meer bedwingen en stromen de tranen over m’n wangen. Van het lachen dan hé. Ach ja, ik ben ook niet perfect 😉
Consequent blijven
Wat ik het allerbelangrijkste vind is dat je als ouders zijnde een front vormt. Wat soms lastig is bij gescheiden ouders, trust me I know. Alhoewel we Indi altijd duidelijk proberen te maken dat de regels van ons misschien niet altijd overeenkomen met die van zijn moeder, proberen we in ieder geval bij ons in huis één lijn te trekken. Zo is het inmiddels voor hem wel duidelijk dat we ons niet in het ootje laten nemen en dat we gezamenlijk de regels bepalen. Als iets niet van papa mag, dan mag het ook niet van mij en andersom.
Consequent blijven in de opvoeding van Alix vind ik ook nog wel even een ander verhaal. En dan heb ik het met name over het slaapgedrag. Na een jaar lang nog steeds te leven op 4-uur durende slaapjes #slaaptekort, ben ik inmiddels ’s nachts te moe om nog te weten wat consequent zijn überhaupt betekent. Nu neem ik haar consequent mee naar ons bed zodat we beide nog even wat langer kunnen slapen…
Liefde tonen
De opvoeding van onze kinderen is dus eigenlijk direct begonnen door mee te geven wat wij belangrijk vinden in het wel of niet toestaan van bepaald gedrag. Het aangeven van onze grenzen en hier zo consequent mogelijk naar te handelen met af en toe een ontsnapte lach werkt voor ons prima. Maar wij vergeten vooral niet elke dag te laten zien hoe geliefd onze kinderen zijn, zodat ze weten dat alle grenzen en bijbehorende regels alleen maar tot doel hebben dat ze opgroeien tot hele keurige mensen. Of zoiets 😉
Wat vind jij belangrijk in de opvoeding? Ik ben erg benieuwd!