Ik wilde een baby. En toen?

Ken je nog die vriendenboekjes die het schoolplein over gingen? Leuk voor later zei mijn moeder altijd. Alleen vond ik het nooit zo leuk om de boekjes van een ander in te vullen. Waarom niet? Nou, in elk vriendenboekje stond de vraag wat je later wilde worden en iedereen schreef daar een mooi antwoord op: dolfijnentrainer, ballerina, politie agent en ga zo maar door. Maar wat moest ik opschrijven? Ik wist nooit wat ik wilde worden… Ik wilde graag mama zijn dat wist ik wel, maar dat was geen beroep. Althans dat dacht ik toen. Nu ik zelf mama ben weet ik dat deze baan een fulltimer is, inclusief standaard overwerken!

Oké, dus het was duidelijk wat mijn life goal was. “Maar studeren is ook erg belangrijk”. Dat waren weer mijn moeders woorden die door m’n hoofd spookte. En dus ging ik naar school en werkte ik hard voor m’n diploma. Met diploma op zak ging ik beginnen aan het echte leven: een 40-urige werkweek. Ik was inmiddels 23 jaar en zou allang geen tienermoeder meer zijn mocht ik in verwachting raken en toch voelde ik nog een drempel om die stap te zetten. Ik had de man van m’n dromen al ontmoet die nota bene ook een een kinderwens had, dus wat zat me nog in de weg? Ik denk dat de sociale druk van het moeten werken en het carrière moeten maken me dwars zat. Maar waarom? Werken kan altijd nog toch?

Mijn ouders kregen mij toen zij begin 20 waren en ik heb er altijd van genoten dat ik nog “jonge” ouders had. Ik denk dat het mede daardoor komt dat ik een super sterke band met ze heb. Ze staan dichtbij alles wat ik meemaak in het leven en snappen de wereld van nu. Dat wilde ik ook met mijn baby. Dus waar wachtte ik nou op? Het was pas toen mijn vader in een jaar tijd twee keer een herseninfarct kreeg dat ik besloot me niet langer druk te maken om “maatschappelijk wenselijk gedrag”. Ik wilde m’n leven weer zelf gaan bepalen. Ik wilde mama zijn en mijn vader opa zien worden! En wel nu. Ik vroeg Borai of hij het ook tijd vond om de stap te zetten. Kijken of een kindje ons gegund is. Hij was het helemaal met me eens en een dag later zat ik bij de huisarts. Weg met die spiraal!

Ik kocht vast wat zwangerschapstestjes voor het geval dat, ik downloadde een aantal appjes die je vruchtbare periode voorspellen, ik nam geen druppel alcohol meer en ook rauwe vleeswaren liet ik staan. Je weet maar nooit hoe snel het gaat. Ik weet nog goed dat ik me erg raar voelde. Alsof ik een geheim had. Ook al deed ik er nooit geheimzinnig over dat ik was gestopt met de anticonceptie, het was nou ook niet bepaald een Facebook-status-update waardig. En toch was ik er dag en nacht mee bezig. Letterlijk. Ik wilde geen vruchtbare dag overslaan met knuffelen. Zo noem ik het maar even. Want, stel dat dit dé dag was? Elke maand die voorbij ging en eindigde in een menstruatie voelde ik een teleurstelling en tegelijkertijd ook paniek. Wat als het niet lukt? Wat als er iets mis is?

Achteraf gezien mag ik niet klagen. Het heeft me slechts 5 maanden, tientalle zwangerschapstestjes, wat tranen en uiteindelijk een big ass smile gekost toen we er achter kwamen dat de baby in juli 2017 zou komen. Al met al is de periode van het “beginnen aan een baby” tot het “ik ben zwanger” moment niet zo lang geduurd. Al voelde het wel aan als een eeuwigheid. Ik denk dat als je iets heel erg graag wilt, elke dag er één te veel is. En terwijl ik dat typ denk ik ook aan alle vrouwen die om welke reden dan ook geen (eigen) kindje kunnen krijgen. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk dat is en besef me maar al te goed hoe veel geluk ik heb gehad!